Als coordinator van WE CAN Young, een project over genderongelijkheid en grenzen in relaties, probeer ik jongeren te laten nadenken over sociale normen, man-vrouw beelden en groepsdruk. En dat zet mij ook aan het denken bijvoorbeeld zoals in mijn blog over ZZP en zwangerschap. Maar er is nog iets anders wat mij opvalt als zwangere: de keuze van de achternaam.
Een kindje krijgt wettelijk automatisch de achternaam van de moeder. In tijden dat bijna iedereen trouwden was dat dan ook de naam van de vader. Inmiddels hoeft dat niet het geval te zijn. En toch ben ik nog geen kind tegengekomen die de achternaam van de moeder draagt. En dat vind ik anno 2013 erg frappant.
Want ondanks alle feministische golven en eMANcipatie uitspatting blijven we hier traditiegetrouw aan vasthouden. Omdat… iedereen het doet, normaal is, gewoon is?
Mannen die ik er over spreek, voelen zich ook wel ‘op hun pik getrapt’ als hun vriendin zou voorstellen om hun kind haar achternaam mee te geven. Ze zeggen dat ze daar nog even een goede discussie over moeten voeren. Of dat er zelfs geen discussie over mogelijk is. Want wiens kind is het nu…?
Maar vrouwen wij hebben toch precies dezelfde argumenten? Waarom geven we onze naam zo snel weg?
Gelukkig was het voor mijn vriend totaal geen discussie. Mijn eigen vader (met 2 dochters) is super trots dat de familienaam wordt doorgegeven. Het blijft toch die apenrots.
Ben benieuwd of er nog meer kinderen zijn met de achternaam van de moeder.